باورهای غلط زندگی

حجةالاسلام علی‌اکبر مظاهری

? برخی از رخدادهای کوچک، اگر تکرار شوند، گسترش می‌یابند و به باور عمومی و فرهنگ اجتماعی بدل می‌شوند؛ به‌گونه‌ای که مردمان می‌پندارند آن‌ها جزو حتمی زندگی‌اند. حتی گاهی، از فرط گسترش، گمان می‌رود جزو ذات بشرند. حال آن‌که چنین نیستند، بلکه در آغاز، از جایی کوچک شروع شده‌اند و سپس، به سبب تکرار، گسترش یافته‌اند و ذهنیت اجتماعی ساخته‌اند و به حد فرهنگ عمومی و شعور اجتماعی رسیده‌اند؛ به‌گونه‌ای که دیگر آغازشان ناپیدا شده و شکل اکنونی‌شان دیده می‌شود

?همه ما شنیده‌ایم که می‌گویند: “دعوا و قهر زن و شوهر، نمک زندگی است، مثل نمک در غذا.” و یا: “زندگی زن و شوهری که بدون دعوا و قهر، نمی‌شود. “واضح است کسی که باور داشته باشد دعوا نمک زندگی است، دعوا می‌کند؛ همان‌گونه که ریختن نمک در غذا را لازم می‌داند و می‌ریزد. حال آن‌که صحیح آن است که دعوا سم زندگی است. نزاع‌های خانوادگی را که ریشه‌یابی کنیم، به این ریشه‌های کاذب، بسیار برمی‌خوریم؛ ریشه‌هایی که از زندگانی همسران و از خان و مان ایشان، دمار بر‌می‌آورد…