امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: انسان، چهار مرحله و موقعيت دارد؛
1️⃣يک مرحله، آن است که در شكم مادر است. بعد از چهار ماه كه انسان در شکم مادر است در او روح دمیده می شود. آنجا انسان غذا می خواهد و خدا غذای او را از راه ناف تهيه کرده است. من از خدا طلب نکرده‌ام و طلبکار هم که نبوده‌ام؛
اما لطف و کرم و مهربانی او باعث شده که از این راه، بهترین غذا را که به درد من مي‌خورد، برای من تهیه کند.
2️⃣همچنين قبل از اینکه دنیا بیایم، یک غذایی که موافق مزاج و معده من باشد، برای من تهیه کرد تا استفاده کنم؛ چون نه دندان داشتم و نه معدة من طاقت غذاي ديگر را داشت؛ لذا شیر مادر را برای من قرار داد.
3️⃣یکی دو سال که یک خُرده بزرگ شدیم و دندانی پیدا کردیم و معده کمي قوی شد، گفت: «خودت غذا بخور» و رزق من را از طريق پدر و مادر من قرار داد؛ یعنی با زحمت آن‌ها رزق من تأمین شد.تا چند سال بعد که دیگر خودم قدرتي پیدا کردم و اين،
4️⃣مرحلة چهارم حيات انسان است.
با اين وجود؛ آيا گمان مي‌کني حالا که بزرگ شده‌ای و فعالیت می کنی و این در و آن در می زنی، تو را غافل می گذارد و محروم می کند؟ در آن مراحل که هیچ راهي نداشتی، تو را کفالت کرد و به نحو احسن به تو عنایت کرد.
حالا که خودت به این طرف و آن طرف می توانی بزنی و تلاش بکنی، تو را محرومت می کند؟ ابداً چنين نيست
