از نشانه‏ هاى اخلاص
نداشتن تعصّب گروهى است ‏
اخلاص، انسان را به تلاش همیشگى و همه جایى و خستگى‏ناپذیر وامى ‏دارد. ولى بدون اخلاص، گاهى گرایش ‏هاى باندى و گروهى در كار است. اگر آن وابستگى و عضویّت در یك گروه باشد، فعّال و با نشاط است و اگر از آن مدار خارج شد، نشاط قبلى را از دست مى‏ دهد، حتى ممكن است منزوى و گوشه گیر یا حتّى مخالف شود و كار شكنى كند. انسان با اخلاص، در انحصار باند و تشكیلات خاصّ نیست و تعصّب گروهى نمى ‏ورزد و اگر گروهى را باطل تشخیص داد، از آنان كناره مى‏ گیرد و از گروه پرستى و تعصّبات شرك‏ آمیز قومى، قبیلگى و منطقه‏ اى و حزبى (كه با ورح اخلاص ناسازگار است) دور مى ‏شود.
قرآن مى ‏فرماید : (بقره،113)
یهود نژاد پرست، نصارا را بى ارزش مى‏ دانست و نصاراى متعصّب، یهود را پوچ مى ‏دانست.
البته اگر حزب یا گروه و تشكیلاتى حق بود، باید از آن حمایت كرد.
منظور این است كه نباید باطل خود را حق دید و حق دیگران را باطل پنداشت.
منبع : کتاب پرتوی از اسرار نماز، محسن قرائتی