در دعا مى خوانيم إلٰهَنا عاِملْنا ِبفَضِْلكَ و لا تُعاِملْنا ِبعَدِْلكَ؛ خدايا با فضلت با ما معامله كن؛ بدون حساب با ما معامله كن!
عدل، حساب كشيدن است. حساب و كتاب نباشد. من كار خوبى نكرده ام كه سزاوار لطف تو باشم.
بدون اينكه سزاوار باشم به من لطف مى كنى. فضل، يعنى مفت و مجانى. درس نخوانده به من علم بده! كار نكرده مزد بده!
عدالت همين قدر خوب است كه فرموده اند اگر سلطان كافر به عدالت رفتار كند سلطنت اش دوام دارد. ولى ما در دعا مى گوييم خدايا با فضلت با ما رفتار كن.

منبع : طوباى محبت، مجالس حاج محمّد اسماعيل دولابى كتاب يك مجلس دهم صفحه ١٠٦