برجسته ‏سازي صفات انسان در قرآن
برجسته‏ترين و بزرگ‏ترين كلمه خدا در همه آفرينش، وجود گرامي خاتم‏الأنبياصلي الله عليه و آله و سلم و اهل بيت اوست، و روايات فراواني بر اين حقيقت، دلالت دارد كه يكي از آنها به شرح زير است:
ميثم تمار نقل مي‏كند كه پيكي از سوي معاويه در كوفه به محضر اميرمؤمنان (عليه‌ السلام) رسيد و در اثناي سخن، معاويه را شايسته‏ تر از حضرت علي بن‏ ابي‏ طالب (عليه‌السلام) نسبت به مقام امامت خواند.
امير مؤمنان فرمان داد تا مردم را به اجتماع دعوت كنم و پس از چندي مسجد جامع كوفه، مملو از جمعي شد؛ آنگاه حضرت علي بن ابي‏ طالب (عليه‌السلام) لب به سخن گشود و پس از بيان مطالبي با اشاره به ويژگي‏هاي امامت، چنين فرمود:
«والله لايكون الإمام إماماً حتي يحيي الموتي أو ينزّل من السماء مطراً أو يأتي بما يشاكل ذلك مما يعجز عنه غيره»[1]؛
«به خدا سوگند؛ تنها، كسي مي‏تواند امام باشد كه (به اذن خدا) مردگان را زنده نمايد
يا از آسمان باران بباراند يا ديگر معجزاتي كه همگان از انجام آن ناتوان باشند، ارائه نمايد».
سپس خطاب به جمعيت فرمود: ميان شما هستند كساني كه به جايگاه بلند من آگاهند و يقين دارند كه من آيه جاويد خداوند و كلمه تامّ الهي و حجّت بالغ خداي سبحانم؛
«وفيكم من يعلم أنّي الآية الباقية والكلمة التامّة والحجة البالغة».[2]
آنگاه ميثم تمار به معجزات شگفت ‏انگيزي اشاره مي‏كند كه در همان مجلس توسط حضرت اميرمؤمنان(عليه‌السلام) صورت پذيرفت و پس از آن، امام(عليه‌السلام) دوباره بر منبر قرار گرفتند و خطبه معروف شقشقيه را ايراد فرمودند.
براساس اين حديث، رسول خدا و اهل بيت او (عليهم‌السلام) نه تنها كلمات الله، بلكه كلمات تامّات خداي سبحان هستند
منبع :
[1و2] ـ بحار، ج54، ص344، ح36.
حضرت آيت الله جوادی آملی مدظله العالی
تفسیر موضوعی قرآن جلد پانزدهم
حیات حقیقی انسان در قرآن، ص 253