ریشه اخلاص
آنكه گرفتار ریا مى شود، هنوز به مرحله یقین و باور نرسیده است.
على علیه السلام مى فرماید: «الاخلاصُ ثَمَرةُ الیَقین» ( فهرست غررالحكم)
اخلاص، نتیجه یقین است.
ممكن است انسان به خدا و قیامت و پاداش و… علم داشته باشد، ولى علم انسان، تا به مرحله یقین و باور نرسد، آن تأثیر گذارى لازم را نخواهد داشت. همه مى دانند كه مرده، قادر بر انجام كارى نیست، امّا خیلى ها، در همان حال، از مرده مى ترسند.
ریاكار، هر چند ممكن است به خدا و قیامت و حساب و كتاب، آگاه باشد، ولى آگاهى او چون به مرحله یقین نرسیده، از اخلاص دور مى شود. این یقین هم در سایه عبادت بسیار فراهم مى آید.
قرآن مى گوید: «وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى یَأْتِیَكَ الْیَقِینُ» (حجر، آیه 99) آنقدر عبادت كن تا یقین به تو برسد.
اگر یقین داشته باشیم كه عالم، محضر خداست، عزت و ذلّت به دست اوست، دنیا و جلوه هاى آن، سرمایه هایى كم سود و گذرا و فریبنده است، به اخلاص در عمل كشیده مى شویم.
منبع : کتاب پرتوی از اسرار نماز، محسن قرائتی