روش برخورد با دنیا

ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ:
یکی ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺍی ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﺗﺶ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ.
بر ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺗﻬﻴﺪستی ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻬﻴﺪستی ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺯﻧﺪﮔﺎنی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ می ﺩﻫﺪ
و ﺩﻳﮕﺮی ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺍی ﺁﺧﺮﺕ ﻛﺎﺭ می‌ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎی ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻼﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﻭی می‌آﻭﺭﺩ،
ﭘﺲ ﺑﻬﺮﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ می‌ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪی ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺻﺒﺢ می ﻛﻨﺪ ﻭ ﺣﺎجتی ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍسﺖ نمی ﻛﻨﺪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﺍ میﮔﺮﺩﺩ.

نهج البلاغه، حکمت ۲۶۹