صبوری، شرطِ امامت

خدا در قرآن کریم می‌فرماید: ما حضرت ابراهیم رو به انواع ابتلائات و بلاها امتحان کردیم..

وقتی همه‌ی امتحانات رو به خوبی پشت سر گذاشت، و صبر کرد، او رو به مقام امامت برگزیدیم..

مقام امامت، مقامی بالاتر از نبوت است.
چون حضرت ابراهیم تا قبل از این مرحله «نبی» بود، ولی «امام» نبود..

إِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا (بقره/۱۲۴)

هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود، و او به خوبی از عهده این آزمایشها برآمد…
خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!»

از آیات قرآن معلوم میشه که، خداوند فقط بعضی از پیامبرانِ بزرگ رو، بعنوان امام انتخاب کرده:
مثل حضرت ابراهیم و حضرت موسی و…

همچنانکه قرآن کریم می‌فرماید:

وَ جَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَ کَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ (سجده/۲۴)

از میان آن پیامبران، امامان و پیشوایانی را برای مردم قرار دادیم، که به فرمانِ ما مردم را هدایت می‌کردند.
به این دلیل که صبر و شکیبایی داشتند، و به آیات ما یقین داشتند.
علّامه طباطبائی در تفسیر المیزان، درباره این آیه می‌نویسد:
خداوند براى اعطای مقامِ امامت، علّتی را معرفى كرده، که عبارت است از صبر و يقين…

«لَمّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ» یعنی، ملاكِ رسيدن به مقام امامت، صبر در راه خداست.

فقط کسانی شایستگیِ مقام امامت دارند، که در برابرِ تمامى صحنه‌هايى كه براى آزمايششان پيش مى‌آيد، صبر مى‌كنند، در حالى كه قبل از این پيشامدها، داراى يقين هم هستند.

تفسیر الميزان، ج ۲، ص 102