چگونه استرس به نسل (های) بعدی به ارث می رسد؟
سرنوشت ما فقط به «ژنتیک و محیط» بستگی ندارد، بلکه به «محیط والدین و حتی اجداد ما» هم بستگی دارد. استرس در پدر یا مادر می تواند اثر خود را بر فرزندان و حتی نوادگان نشان دهد. استرس در هر زمانی از زندگی مردان، حتی سالها پیش از پدر شدن، می تواند اثر خود را روی ساختار اپی‌ژنتیکی اسپرمها گذاشته و باعث افزایش احتمال ابتلای فرزندان آنها به بیماری های روانی مرتبط با استرس (از جمله PTSD و افسردگی) شود. اما در مورد مادران، این خطر عمدتاً به دوران بارداری محدود می شود. دلیل این تفاوت این است که تخمک های بالغ از بدو تولد در بدن وجود دارند، اما اسپرم ها مرتباً در طول زندگی از سلولهای بنیادی زایا ساخته می شوند، در نتیجه مستعد تغییرات اپی‌ژنتیکی هستند.
مقاله‌ای در Biological Psychiatry خلاصه‌ای از این مکانیسم ها را بررسی کرده و سه عامل اپی‌ژنتیکی اصلی در انتقال تجربه استرس به نسلهای بعد را تغییرات در پروتئین هیستون،متیلاسیون DNA و RNAهای اسپرم، بویژه microRNA دانسته است. یک نکته مهم در این مورد، زمان مواجهه با استرس در پدر است که حتی نقش تعیین کننده‌ای در مشخص کردن نسل بعدی متأثر از آن دارد؛ مثلاً گاهی نسل اول (یعنی فرزندان) از این اثرات مصون می مانند، اما نسل دوم (یعنی نوه‌ها) تحت تأثیر آن قرار می گیرند.