ياد خدا، تسکین انبوهی از اندوه

ذكر خدا امري قلبي است كه هر خير و بركتي از آن ناشي مي‏شود و ذكر زباني، دعا، نماز، تلاوت قرآن و غيره از آن جهت كه سبب به وجود آمدن اين امر قلبي مي‏شود، ذكر شمرده شده است.آنچه را قرآن كريم مايه آرامش قلب مي‏داند: (ألا بذكر الله تطمئنّ القلوب)[1] همين ذكر قلبي است.
اين كه امام حسين(عليه‏السلام) چون كوه در مقابل انبوهي از اندوه ايستاد و هيچ گونه ترديد، اضطراب، دودلي، ترس و وحشت را به خود راه نداد، بلكه ترس را ترسانده و اضطراب را مضطرب نموده و ترديد را مردّد كرده بود، منشأش همين ذكر قلبي و توجه باطني و اندروني بود. اين همان سكينت و وقاري است كه خداوند بر دل مؤمنان راستين القا مي‏كند:
(هو الّذي أنزل السّكينة في قلوب المؤمنين ليزدادوا ايماناً مع ايمانهم)[2]؛
او كسي است كه آرامش و وقار را در قلبهاي مؤمنان نازل مي‏كند تا ايماني بر ايمانشان افزون كنند.
(فعَلِم ما في قلوبهم فأنزل السّكينة عليهم وأثابهم فتحاً قريباً)[3]؛
خدا مي‏دانست كه در قلبهايشان چه وجود دارد از اين‏رو آرامش و وقار را بر آنان نازل كرد و پيروزي و ظفرمندي نزديكي را نصيبشان نمود.

[1] ـ سوره رعد، آيه 28.
[2] ـ سوره فتح، آيه 4.
[3] ـ همان، 18.

منبع :حماسه و عرفان، صفحه 242