عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ يَنْبَغِى لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يَفِيهِ ثَمَانُ خِصَالٍ وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزَاهِزِ صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلَاءِ شَكُورٌ عِنْدَ الرَّخَاءِ قَانِعٌ بِمَا رَزَقَهُ اللَّهُ لَا يَظْلِمُ الْأَعْدَاءَ وَ لَا يَتَحَامَلُ لِلْأَصْدِقَاءِ بَدَنُهُ مِنْهُ فِى تَعَبٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِى رَاحَةٍ إِنَّ الْعِلْمَ خَلِيلُ الْمُؤْمِنِ وَ الْحِلْمَ وَزِيرُهُ وَ الصَّبْرَ أَمِيرُ جُنُودِهِ وَ الرِّفْقَ أَخُوهُ وَ اللِّينَ وَالِدُهُ

امام صادق علیه السلام فرمود: مؤمن را سزاوار است كه داراى هشت صفت باشد:
۱ در گرفتاريهاى سخت باوقار و سنگين باشد (خود را نبازد)
۲ هنگام بلا شكيبا باشد.
۳ در نعمت و آسايش سپاس گزار باشد.
۴ به آنچه خدا روزيش كرده قانع باشد.
۵ به دشمنان ستم نكند.
۶ بخاطر دوستان مرتكب گناه نشود (كارى را كه نتواند بگردن نگيرد)
۷ تنش از او در زحمت باشد.
۸ مردم از او در آسايش باشند.
همانا دانش دوست مؤ من است و خويشتن دارى وزير او و شكيبائى سرلشكرش، و رفق برادر و لين پدرش.

منبع : اصول ﻛﺎﻓﻰ جلد ۳ ﺹ：۳۲۵