همه به یه اتاق ” شوک ” نیاز داریم !
” سی.پی.آر ” یا “اتاق شوک” یا “اتاق احیاء” بیمارستان جای جالبیست، آدم هایی که بیرون از آن تُندتُند قدم میزنند، گریه میکنند، دعا میکنند، حالشان بهتر از بیماری که برای زنده ماندن با دستگاه شوک دست و پنجه نرم میکند نیست.
آدم های بیرون از اتاق از یک چیز میترستند از “نبودن” !
از نزدن ضربان قلب عزیزترین شخص دنیایشان، از جای خالی یک آدم.
اتاق شوک جای بد اما جالبیست، تمام قول های عالم پشت دَرش داده میشود، تمام خاطرات مرور میشود ! تمام بدی‌ها فراموش می‌شود! تمام خوبی هایش یادآوری میشود !
حالا چشمتان را ببندید! بدترین آدم زندگیتان را درون این اتاق تصور کنید. کسی که از او متنفرید! حال فرض کنید تنها کسی هستید که او دارد، به خوبی های کم رنگش فکر کنید، به جای خالیش …به نبودنش! نبود آدم ها را هیچ کینه ای پر نمیکند …!
لطفاً در زندگیتان یک اتاق سی پی آر، یک اتاق شوک داشته باشید !
و خوبی های آدم های بدِ دنیایتان را احیا کنید …
بعضی روزها، بعضی وقت‌ها… امروزمان به فردا نمیرسد …