🏴به مناسبت شهادت امام جعفر صادق علیه السلام 🏴
دوران امامت امام جعفر صادق(ع)، (۱۷ ربیع‌الاول ۸۳–۲۵ شوال ۱۴۸) با خلافت پنج خلیفه آخر اموی یعنی از هشام بن عبدالملک به بعد و دو خلیفه نخست عباسی سفاح و منصور دوانیقی هم‌زمان بود.
امام صادق(ع) به جهت ضعف حکومت اموی، فعالیت علمی بسیار بیشتری نسبت به دیگر امامان شیعه داشت. شمار شاگردان و راویان او را ۴۰۰۰ نفر دانسته‌اند. بیشتر روایات اهل بیت(ع)، از امام صادق(ع) است. از این‌رو مذهب شیعه امامی را مذهب جعفری نیز می‌خوانند.
امام صادق(ع) در میان پیشوایان فقهی اهل سنت نیز جایگاه بالایی دارد. ابوحنیفه و مالک بن انس از او روایت کرده‌اند. ابوحنیفه او را عالم‌ترین فرد در میان مسلمانان دانسته است.
امام صادق(ع) به‌منظور ارتباط بیشتر با شیعیان، پاسخ به سؤالات شرعی آنها، دریافت وجوه شرعی و رسیدگی به مشکلات شیعیان، سازمان وکالت را تشکیل داد. فعالیت این سازمان در زمان امامان بعد گسترش پیدا کرد و در غیبت صغرا به اوج خود رسید.
در زمان او فعالیت غالیان گسترش یافت. وی با اندیشه غُلُوّ به شدت برخورد و غالیان را کافر و مشرک معرفی کرد.(۱)
شیخ صدوق(ره) تصریح کرده است که امام صادق(ع) به دستور منصور دوانیقی و بر اثر مسمومیت[ در سن ۶۵ سالگی] از دنیا رفته است.(۲)
طی مکاتبات صورت گرفته بین مرحوم آیت العظمی بروجردی(ره) و شیخ محمود شلتوت رئیس وقت دانشگاه الازهر مصر، و اعزام هیئت هایی، سرانجام در سال ۱۳۷۸ قمری، شیخ شلتوت، مذهب جعفری را به رسمیت شناخت .
1_ اقتباس از زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع) نوشته سید جعفر شهیدی.
2_ ابن بابویه، الاعتقادات، ص۹۸
