دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم . دنیا بینش ماست . هر کسی آفرینندة دنیای خویش است . اگر هر لحظه از زندگی ، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد ، اشکال جایی در بینش توست .
اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی ، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای . فکرت را تازه کن . از زاویه ای نو به خودت نگاه کن . اگر سرزنشت را متوجة دیگران کنی ، از دیدن اشتباه خود در می مانی . اگر شرایط را سرزنش کنی ، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی .
از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند ، به کشف علتها در خودت اقدام کن . علتها همیشه در درون خود آدمند . اما همواره به نظر می آید که در دیگرانند . اگر از این اشتباه پرهیز کنی ، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود دیگران فقط آینه اند تصویری که در آیینه می افتد ، تصویر خود توست .
زندگی می تواند ضیافتی باشد . اما ابتدا الزام است که انسان خود را از نو بیافریند . این کار دشوار نیست . زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود ، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید . ..