اگر خداوند کریم بندگان حقیر خود را با انبیا(ع)، ائمه(ع)‏ و اولیا که بزرگ‌مردان طریق ‏عبادت و بندگی‌اند، قیاس نماید، بندگان به‌طور حتم محکوم خواهند گشت. از این رو، ‏خداوند اعمال هر بنده را به‌قدر وسع و ظرفیت او می‌سنجد. بنده‌ای ضعیف که گاهی ‏نمازش را با حضور قلب و گاهی نیز با کسالت می‌گزارد یا عبدی که روزه‌داری چنان ناتوانش ‏می‌کند که او را از فیض به مسجد رفتن باز می‌دارد و یا کسی که آرزو می‌کند که ای کاش ‏خداوند ماه مبارک رمضان را همیشه در روزهای کوتاه زمستان قرار می‌داد، توانی برای حضور ‏در محکمه عدل الهی را ندارد. از همین رو، باید از خداوند طلب کرد تا با تساهل با بندگانش ‏برخورد کند؛ حتی آن زمان که ملک الموت برای قبض روح شخص مأمور می‌شود؛ تا این ‏که در آن لحظه نیز او مثل پدری مهربان با بندگان رفتار کند!‏