آیه ولایت
در شأن اهل بيت عصمت و طهارت عموماً و در خصوص علي (عليهالسلام) آيات فراواني نازل شد، كه جز بر اين مصاديق پاك، بر هيچ كس قابل تطبيق نيست.
يكي از آياتي كه به اتفاق در شأن وجود اميرمؤمنان علي (عليهالسلام) نازل ده آيه 55 از سوره مائده، معروف به آيه ولايت است.
در تفسير مجمع البیان از ابوذر غفاري نقل شده كه گفت:
اي مردم روزي از روزها با رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) در مسجد نماز ميخواندم، سائلي وارد مسجد شد و از مردم تقاضاي كمك كرد، ولي كسي چيزي به او نداد، او دست خود را به آسمان بلند كرد و گفت:
خدايا تو شاهد باش كه من در مسجد رسول تو تقاضاي كمك كردم ولي كسي جواب مساعد به من نداد، در همين حال علي (عليهالسلام) كه در حال ركوع بود با انگشت كوچك دست راست خود اشاره كرد. سائل نزديك آمد و انگشتر را از دست آن حضرت بيرون آورد.
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) كه در حال نماز بود اين ماجرا را مشاهده كرد، هنگامي كه از نماز فارغ شد، سر به سوي آسمان بلند كرد و چنين گفت:
خداوندا برادرم موسي از تو تقاضا كرد كه روح او را وسيع گرداني و كارها را بر او آسان سازي و گره از زبان او بگشايي تا مردم گفتارش را درك كنند،
و نيز موسي درخواست كرد هارون را كه برادرش بود وزير و ياورش قرار دهي و به وسيله او نيرويش را زياد كني و در كارهايش شريك سازي. خداوندا! من محمد پيامبر و برگزيده توام،
سينه مرا گشاده كن
و كارها را بر من آسان گردان،
از خاندانم علي (عليهالسلام) را وزير من قرار بده
تا به وسيله او، پشتم قوي و محكم گردد.
ابوذر ميگويد: هنوز دعاي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) پايان نيافته بود كه جبرئيل نازل شده و به پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) گفت: بخوان،
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود، چه بخوانم،
گفت بخوان:(إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ ءَامَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَهُمْ رَكِعُونَ)
«همانا سرپرست شما، خدا و پيامبر او است و كساني كه ايمان آوردند؛ همان كساني كه نماز را برپا مي دارند و در حال ركوع، صدقه مي دهند».
اين آيه نيز چون
آيه إكمال[1]،
آيه مباهله[2]،
آيه تطهير[3]،
و در كنار احاديثي چون
حديث غدير،
حديث وزارت،
حديث رايت،
حديث طير مشوي و…
حجّتي قاطع بر ولايت و وصايت شخصيتي است كه از بدو طفوليت[4] تا آخرين لحظات حيات رسول الله[5] در همه فراز و نشيبها لحظه اي از وي جدا نشد.
در دامان او تربيت يافت و همه مراحل تعالي و كمال را چون او طي كرد، همه آنچه را وي ميديد و ميشنيد او نيز ميديد و ميشنيد جز اينكه پيامبر نبود. [6]
[1] ـ سوره مائده، آيه 3.
[2] ـ سوره آلعمران، آيه 61.
[3] ـ سوره احزاب، آيه 33.
[4] ـ نهجالبلاغه، خطبه 192.
[5] ـ نهجالبلاغه، خطبه 202.
[6] ـ نهجالبلاغه، خطبه 192
ولایت علوی، صفحه ی 19
