آیه ولایت

در شأن اهل بيت عصمت و طهارت عموماً و در خصوص علي (عليه‏السلام) آيات فراواني نازل شد، كه جز بر اين مصاديق پاك، بر هيچ كس قابل تطبيق نيست.
يكي از آياتي كه به اتفاق در شأن وجود اميرمؤمنان علي (عليه‏السلام) نازل ده آيه 55 از سوره مائده، معروف به آيه ولايت است.
در تفسير مجمع البیان از ابوذر غفاري نقل شده كه گفت:
اي مردم روزي از روزها با رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) در مسجد نماز مي‏خواندم، سائلي وارد مسجد شد و از مردم تقاضاي كمك كرد، ولي كسي چيزي به او نداد، او دست خود را به آسمان بلند كرد و گفت:
خدايا تو شاهد باش كه من در مسجد رسول تو تقاضاي كمك كردم ولي كسي جواب مساعد به من نداد، در همين حال علي (عليه‏السلام) كه در حال ركوع بود با انگشت كوچك دست راست خود اشاره كرد. سائل نزديك آمد و انگشتر را از دست آن حضرت بيرون آورد.
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) كه در حال نماز بود اين ماجرا را مشاهده كرد، هنگامي كه از نماز فارغ شد، سر به سوي آسمان بلند كرد و چنين گفت:
خداوندا برادرم موسي از تو تقاضا كرد كه روح او را وسيع گرداني و كارها را بر او آسان سازي و گره از زبان او بگشايي تا مردم گفتارش را درك كنند،
و نيز موسي درخواست كرد هارون را كه برادرش بود وزير و ياورش قرار دهي و به وسيله او نيرويش را زياد كني و در كارهايش شريك سازي. خداوندا! من محمد پيامبر و برگزيده توام،
سينه مرا گشاده كن
و كارها را بر من آسان گردان،
از خاندانم علي (عليه‏السلام) را وزير من قرار بده
تا به وسيله او، پشتم قوي و محكم گردد.
ابوذر مي‏گويد: هنوز دعاي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) پايان نيافته بود كه جبرئيل نازل شده و به پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) گفت: بخوان،
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود، چه بخوانم،
گفت بخوان:(إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ ءَامَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَهُمْ رَكِعُونَ)
«همانا سرپرست شما، خدا و پيامبر او است و كساني كه ايمان آوردند؛ همان كساني كه نماز را برپا مي دارند و در حال ركوع، صدقه مي دهند».
اين آيه نيز چون
آيه إكمال[1]،
آيه مباهله[2]،
آيه تطهير[3]،
و در كنار احاديثي چون
حديث غدير،
حديث وزارت،
حديث رايت،
حديث طير مشوي و…
حجّتي قاطع بر ولايت و وصايت شخصيتي است كه از بدو طفوليت[4] تا آخرين لحظات حيات رسول الله[5] در همه فراز و نشيب‏ها لحظه اي از وي جدا نشد.
در دامان او تربيت يافت و همه مراحل تعالي و كمال را چون او طي كرد، همه آنچه را وي مي‏ديد و مي‏شنيد او نيز مي‏ديد و مي‏شنيد جز اين‏كه پيامبر نبود. [6]
[1] ـ سوره مائده، آيه 3.
[2] ـ سوره آل‏عمران، آيه 61.
[3] ـ سوره احزاب، آيه 33.
[4] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 192.
[5] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 202.
[6] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 192

ولایت علوی، صفحه ی 19