نماز دقّ الباب خانه خداست
هر كس در اين در زدن جدّي‏تر و پي‏گيرتر است، اميدش به گشوده شدن اين در و ديدن روي صاحب‏خانه و اكرام از سوي او بيشتر است. آن كس كه در نماز انگيزه‏اي جز اسقاط تكليف ، راحت شدن، بار سنگيني را بر زمين نهادن و مانند آن ندارد هرگز نمي‏تواند حال كسي را دريابد كه خود را در حضور مالك و ملك بي‏چون و چراي هستي مي‏بيند، بلكه تصور هم نمي‏تواند بكند.
اميرمؤمنان‏(عليه‌السلام) هنگام نماز به گونه‏اي بود كه گويا همانند ستون يا بناي بي‏حركت مي‏ايستاد و در ركوع و سجود همانند كسي كه پرنده بر سرش نشسته است، آرام بود.
هيچ كس جز علي‏بن‏ابي‏طالب‏و سيدالساجدين‏‏(عليهماالسلام) نمي‏توانست با نماز خود نماز رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم را ترسيم كند:[1]
چنان‏كه گفته‏اند: هنگام نماز مي‏لرزيد و رنگش تغيير مي‏كرد و وقتي از علت آن مي‏پرسيدند، مي‏فرمود:
وقت اداي امانتي فرارسيد كه خداوند آن را بر آسمان‏ها و زمين عرضه كرد… :[2] ،
[1] ـ دعائم الاسلام، ج‏1، ص‏208؛ بحار الانوار، ج‏81، ص‏265
[2] ـ بحار الانوار، ج‏81، ص‏248.[ادب فناي مقربان جلد6 - صفحه 47]