بسیاری از مادران ایرانی دخترانشان را برای خانه داری تربیت میکنند ؛ نه برای یار و همسر شدن!!!
بعضی مادران غافلند از اینکه داماد ایشان اول همدل و همسر میخواهد نه آشپز و نظافت چی!!
غذا را میشود از بیرون خرید و تمام کارنظافت منزل را با کمک گرفتن از کسی انجام داد ولی دلدار شدن فقط کار همسر است و بس…
یا پدرانی پسرانشان را طوری بزرگ میکنند که ماشین و خانه دارد، طلا میخرد؛ ولی همدم زنش نیست، شانه ای برای گریه کردن نیست ؛ مردی برای زندگی مشترک نیست؛ مسولیت پذیرنیست…
خانمی که چند نوع قندان درجهیزیه ش هست و همه همیشه شسته و مرتب هستند و پر از قند؛ ولی یک چای صبح یا عصر با همسرش نمیخورد؛ چگونه همسریست؟
چرا بعضی ها در زندگی بظاهر مشترک فقط برای خودشان زندگی میکنند؟
“وقتی همسر شدیم؛ باید همسری کنیم”
فرقی نمیکند، چه زن و چه مرد، در همه زمینه ها : گفتگو ، برنامه ریزی ،کارمنزل ؛ بیرون رفتن ،خرید ، مهمانی دادن یا مهمانی رفتن و…
همه چیز با همکاری و مشورت یکدیگر.
زن و شوهر مکمل هم هستند…
هر دو حق زندگی دارند و هر دو باید از زندگی مشترکشان بهره ببرند
این منافاتی با شخصیت‌ زن و مرد ندارد
نه مرد سالاریست؛ نه زن ذلیلی…
“"این معنای درست زندگي مشترک است
که باید به فرزندان خود بیاموزیم"”