با ترساندن و ارعاب و تهديد نمي توان فرزند را تربيت كرد

(تربيت به همان معناي پرورش)؛ يعني، استعدادهاي هيچ انساني را از راه ترساندن، زدن، ارعاب و تهديد نمي شود پرورش داد، همان طور كه يك غنچه گل را نمي شود بزور به صورت گل در آورد؛ مثلاً: غنچه را بكشيم تا گل بشود، يا نهالي را كه به زمين كرده ايم و مي خواهد رشد بكند، با دست خودمان بگيريم، بزوربكشيم تا رشد بكند. رشد آن به كشيدن نيست، اعمال زور آنجا مفيد نيست؛ فقط از راه طبيعي كه احتياج دارد به قوّه ي زميني، خاك، آب، هوا، نور و حرارت[رشد مي كند]. همانهايي را كه احتياج دارد بايد به او بدهيم، خيلي هم با لطافت و نرمش و ملايمت؛ يعني، از راه خودش، تا رشد بكند.
ولي اگر بخواهيم بزورگياهي را رشد بدهيم[نتيجه نمي گيريم].
اصلاً اينجا عامل زور حكمفرما نيست. از نظر تربيت انسانها هم ترس و ارعاب عامل پرورش نيست.
تعليم و تربيت در اسلام، ص57.