برای جذب خیر و برکت در زندگی همیشه باید به یاد خدا بود

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثيراً

سرّ اينکه خيلي بايد به ياد خدا بود بر اساس دو نکته است:

يکی از آنها براي جذب خير است چون او «دائم الفيض علي البرية» است, «دَائِمَ الفَضلِ عَلَي البريَّة» است مرتّب دارد فيض مي‌رساند اين‌طور نيست که افاضه الهي تعطيل‌بردار باشد. اين دعاي نوراني شب‌هاي جمعه که مي‌گوييم «يا دَائِمَ الفَضلِ عَلَي البريَّة» از بهترين دعاهاست؛ يعني تو دائماً داري فيض مي‌رساني، اما فيض خداوند با اکرام همراه است.

او «باسط اليدين بالعطيّة» است، حيف است انسان غافل باشد، وقتي دائماً او دارد فيض مي‌رساند ما بايد ذکر کثير داشته باشيم ياد او در دل و نام او بر لب، اين مي‌شود ذکر کثير, اگر او «دائم الفيض» است بايد دائماً به ياد فيّاض بود تا دائماً از فيض طرْفي بست.
دلیل ديگر هم اين است که دشمن هم دائماً دارد وسوسه مي‌کند
مگر ابليس انسان راآرام مي‌گذارد؟!
مگر ابليس شب و روز دارد؟!
مگر ابليس خواب و بيداري دارد؟!
در خواب هم مزاحم آدم است، گاهي انسان خواب‌هاي خوبي نصيبش مي‌شود همان‌جا مي‌بينيد حادثه‌اي پيش مي‌آيد که حواسش پرت مي‌شود چه کسي اين کار را کرده؟ او در خواب هم مزاحم آدم است.
پس اصرار قرآن کريم بر اين است که دشمني داريد که هميشه درصدد وسوسه است وقتي دشمن شما هميشه درصدد #وسوسه است شما هم هميشه آماده باشيد.
نام خدا، ذکر خدا، اين « جوشن کبير » هر کدام از اينها طنابي است که اگر انسان اينها را بگيرد از هر سقوطي نجات پيدا مي‌کند؛
ولي آن ياد و آن نامي که انسان را به مقامي مي‌رساند جزء مخلَصين مي‌کند آن تنها ياد مبدأ نيست، ياد توحيد نيست، توحيد به تنهايي مشکل ما را حل نمي‌کند خدا هست، آنکه مشکل ما را حل مي‌کند اين است که خدا از ما مسئوليت مي‌خواهد، ما به حضور او مي‌رويم ما از آن طرف نيامديم که در گودال فرو برويم، ما را آوردند که ببرند، نه اينکه آوردند که اين‌جا بگذارند يا در گودال بگذارند اين‌طور نيست.

درس اخلاق
آیت الله جوادی آملی