توجه به صبغه عبادي كار

توجه به عبادت بودن كار، براي كارگرْ تحرك آفرين و اشتياق برانگيز است. كارگر در زمان انجام وظيفه، مشغول عبادت است؛
زيرا كار در اسلام، صبغه عبادي و جنبه قدسي دارد؛ چون كسب حلال از برترين عبادت‏ها شمرده شده است؛
چنان كه رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) مي‏فرمايد: «العبادة سبعون جزءاً أفضلها طلب الحلال»؛ [1] عبادت هفتاد جزء است و برترين آن‏ها كسب حلال است.
از اين‏رو، توصيه شده است كه كارگر براي موفقيت بيشتر، كارش را كه مي‏تواند صبغه عبادي داشته باشد، با طهارت باطن و نيز با وضو كه طهارت فقهي است آغاز كند؛
چنان كه امام صادق (عليه‌السلام) مي‏فرمايد: هر كس بدون وضو به دنبال كاري برود و نياز او بر طرف نشود، جز خويش كسي را سرزنش نكند: «من ذهب فى حاجة علي غير وضوء فلم تقض حاجته فلا يلومن إلاّ نفسه». [2]
پيشوايان معصوم(عليهم‌السلام) همان‏گونه كه مشتاق عبادت و راز و نياز با خدا بودند، به كار نيز رغبت نشان مي‏دادند و از بي‏كاري سخت بي‏زار بودند؛ زيرا عبد بيكار مبغوض خداست: «إنّ الله ليبغض العبد الفارغ». [3]
شخصي مي‏گويد: امام صادق (عليه‌السلام) را سخت مشغول كار و تلاش ديدم و از وي خواستم كارش را به من يا ديگران واگذارد. فرمود: نه! مرا رها كنيد، مايلم خداي متعال ببيند كه با دست خويش كار مي‏كنم و خود را براي به دست آوردن روزي حلال به زحمت مي‏اندازم: «دعونى فإنّى أشتهى أن يرانى الله عزّوجّل أعمل بيدى و أطلب الحلال فى أذي نفسى». [4]

[1] ـ وسايل الشيعه، ج 17، ص 21.
[2] ـ همان، ص 79.
[3] ـ همان، ص58. انتظار بشر از دينصفحه 177
[4] ـ وسايل الشيعة، ج17، ص40

حضرت آيت الله جوادی آملی مدظله العالی
انتظار بشر از دین صفحه 176