حرف‌شنو یا توسری‌خور؟

اگر توقع ما از حرف‌شنوی کودک این است که باید به دستورات ما بدون چون و چرا گوش دهد، باید بگویم که ذات دستور دادن از لحاظ روانشناسی اشتباه است. چون دستور دادن باعث مقاومت در طرف مقابل می‌شود. به کار بردن کلماتی مانند خطاب مستقیم تو، چرا، باید، نباید و امثال اینها باعث گارد و گرفتن نتیجه معکوس می‌شود. باید اتاقت را تمیز کنی… نباید بیرون بروی… چرا مسواک نمی‌زنی… تو درس‌هایت را بخوان! و..
چه بچه‌ها و چه بزرگسالان در مقابل چنین برخوردی رفتارهای واکنشی از خود نشان می‌دهند. نباید تصور کنیم که چون بچه‌ها کوچک هستند و اشتباهاتی دارند باید این طور با آنها برخورد کنیم. بچه‌های زیر 7سال با گریه و لجبازی مقاومت خود را با این طرز برخورد ابراز می‌کنند. بچه‌های بزرگ‌تر از 7سال نیز شروع به بحث با والدین می‌کنند که پدرومادرها به اصطلاح می‌گویند بچه توی روی ما می‌ایستد و می‌گوید: اتاقم را تمیز نمی‌کنم… دوست دارم بیرون بروم… مسواک نمی‌زنم، همین که هست