‍ انسان مومن بايد مشکلات زندگی را تحمل کند، مشکلات روز و مصائب را تحمل بکند، تا از امتحانات، سربلند در بیاید.
بايد در معاشرت‌ها حلم داشته باشد و برخوردهای او مشروع باشد. حلم، به معناي بردباري است. حلم، حد وسط بین غضب و سفاهت است.
سفیه، کسی است که هر چه به او بگويی، دردش نمی آید. فحش به او بدهی یا به او احترام کني، برای او یکی است. این شخص را سفیه می گویند که جانب تفریط برای حلم است.
جانب افراط غضب است و این است که یک «تو» به او بگویی، از کوره در مي‌رود. طاقت شنیدن یک «تو» هم ندارد و زود غضب می کند.
نه بايد افراط باشد و نه تفریط. مؤمنین حد وسط هستند. حد وسط غضب و سفاهت، حلم است.
حلم از اوصاف حمیده و از صفات اهل بیت است. از صفات و اسماي حسناي حق هم هست.
سزاوار است که مؤمنین، این صفت را داشته باشند.