آیت الله سید ابوالحسن مهدوی :
کارهایی که انسان در دنیا انجام می‌دهد و نیز استفاده‌هایی که از نعمت‌ها و لذت‌های آن می‌بَرد، بر دوگونه است:
1⃣ گاهی محدود به دنیای فانی می‌شود و هیچ اثری از آن در آخرت دیده نمی‌شود؛
2⃣ گاهی مقدمه‌ی آبادکردن آخرت است و با مُردن انسان و رفتن او از دنیا تمام نمی‌شود.
زهد و اِعراض دل از لذات نوع اول بجا و صحیح است؛ ولی زهد در برابرِ نعمات نوع دوم بیجاست و انسان باید کاملاً راغب به استفاده از دنیا برای آخرت خود باشد.