شعر امام علی عليه السلام براي حضرت زهرا سلام الله عليها

وقتی امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب ع از دفن دختر پیامبر ص فراغت یافت، بر سر قبر ایشان ایستاد و این دو بیت را خواند :
《لِكُلِّ اجْتِمَاعٍ مِنْ خَلِيْلَينِ فُرْقَةً،
وَكُلُِّ الذِيْ دُوْنَ المَمَاتِ قَلِيْلُ،
وَإنَّ افْتِقَادِي فَاطِمَاً بَعْدَ أحْمَدِ،
دَلِيْلٌ عَلَى أنْ لا يَدُومُ خَـــلِيْلُ》

برای هر دوستی جدایی و فراقی است و این دوریها و فراق است که پایان ناپذیر است.
فقدان فاطمه س بعد از رحلت پیامبر ص تنها دلیل برای کوتاه بودن دوستی ها است
حضرت(ع) در جایی دیگر سروده است
《حبِیبٌ لَیسَ یَعدِلُهُ حَبِیبٌ
وَ مَا لِسَواهُ فِی قَلبِی نَصِیبٌ
حَبِیبٌ غَابَ عَن عَینی وَ جِسمِی،
وَ عَن قـــــلبِی حَبِـــیبی لَا یَغیِب》

معشوق من كسیست كه همانندش پيدا نمی شود
و جز او هيچ كس سهمی از قلبم ندارد.
اگرچه كسی كه دوستش داشتم از كنارم رفت
اما هرگز از قلبم بيرون نخواهد رفت

منابع
1⃣الاخبار الموفقیات ابن بکار، ص۱۹۴
2⃣دیوان امام علی(ع)، ص۸۹