شفاعت

امام باقر (علیه السلام) فرموده است مردی به روزگار زندگانی حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه و آله و سلم) گناهی کرد و از آن حضرت روی پنهان کرد.
تا آنگاه که امام حسن (عیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) را در کوچه ای خلوت دید.
آن دو را گرفت و بر دوش خود نشاند و همراه ایشان به حضور پیامبر آمد و گفت ای رسول خدا، من به خداوند متعال و به این دو پناه آورده ام.

پیامبر چنان خنده کرد که دست روی دهان خود نهاد و سپس به آن مرد فرمود برو که تو آزادی.
سپس به امام حسن (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) فرمود شفاعت شما درباره او پذیرفته شد.

خداوند متعال، این آیه را فرو فرستاد که می فرماید:
«اگر هرگاه به خود ستم می کنند، پیش تو آیند و از خداوند آمرزش خواهی کنند و پیامبر هم برای آنان آمرزش بخواهد، همانا که خداوند را توبه پذیر مهربان خواهند یافت.»

منبع: مناقب آل ابی طالب، ابن شهر آشوب، جلد ۳، صفحه ۴۰۰