مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی رحمه الله تعالي ‌‌:
ما در تاريخ کسی را پيدا نمی‌کنیم كه طرز فكر حضرت موسی بن جعفر علیه‌السلام را داشته باشد كه به زندان افتاده باشد، از خانواده‌اش دور شده باشد و حتی تحت شكنجه قرار گرفته باشد و خدا را به خاطر اين نعمت شكر كرده باشد!.
«كانَ يَشكُرُ اللهَ تَعالَی عَلَی مَا أعطَاه لَه مِن نِعمةِ التَّفَرُّغ لِلعبادَةِ!»
اين عبادت‌هايی كه در مسجد، حج و … می‌کنیم به نظر عارف اموری نسبتاً سطحی می‌آید. عارف از اين هم می‌خواهد دقيق‌تر باشد.
آن چه وقتی است؟ آن وقتی است كه در سياه چال زندان هم به ياد خدا باشد!. آن‌جا است كه حتی فكر این‌که من خانه دارم، همسر دارم، بچه دارم و … اصلاً نيست. خودش هست و مقام رحمت الهی كه در دلش درخشندگی دارد و سرتاسر وجودش را گرفته است!.
ابن صبّاغ مالكی از علمای اهل تسنن در كتاب «فصول المهمة» نقل می‌کند: يكی از جاسوسان دولتی و درباری كه مأمور بود وضع آن حضرت را اطلاع بدهد این‌طور اطلاع داد و گفت: من شنيدم كه او با خدا مناجات می‌کند و می‌گوید:
«اللّهُمَّ إنَّكَ تَعلَمُ أنِّی كُنتُ أسئَلُكَ أنْ تُفرغَنی لِعِبادَتِكَ»؛ خدايا تو می‌دانی كه يكی از خواسته‌های من اين بود كه تمام دل و وجودم در عبادت تو قرار بگيرد؛ «فَقَد فَعَلتَ»؛ الآن كه وارد سياه چال شده‌ام همان است كه می‌خواستم! «فَلَكَ الْحَمدُ»؛ پس من از تو تشكر می‌کنم كه دعای مرا مستجاب كردی!.
نقل شده است كه حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) در ابتدای شب وارد مسجد پيامبر شدند و به سجده افتادند. شنيده شد كه عرض می‌کنند:
«عَظُمَ الذَّنبُ مِن عَبدِكَ»؛ گناه من در درگاه تو خيلی بزرگ است!. «فَليَحسُن العَفوُ مِن عِندِكَ»؛ كاری كن كه عفو تو آن را در بر بگيرد. «يا أهلَ التَّقوی وَ يا أهلَ الْمَغفِرةِ»؛ ای خدايی كه اهل تقوی و مغفرت هستی.
«فَجَعَلَ يُرَدِّدُها حتَّي أصبَحَ»؛ اين ذكر را آن‌قدر ‌گفتند تا این‌که اذان صبح شد!.
اگر اين ذكر يك سال هم طول می‌كشيد ايشان اصلاً خسته نمی‌شدند؛ چون در يك عرش و مقامی قرار گرفته‌اند كه حتی فرشتگان هم به آن‌جا راه ندارند.
این‌ها حالات انسانی است. دنيا برای چنين انسان‌هايی آفريده شده است.