همه عبادات برای مؤمنان، نوعی تمرین برای نیرومند شدن روح و بدن است. در این ‏جهان، هرگز مسابقه‌ای برگزار نخواهد شد؛ به بیان دیگر، همه انسان‌ها در دنیا، تا لحظه ‏پایانی عمر خویش، تنها در حال تمرین هستند. در این میان، برخی افراد سست و ضعیف، به ‏تمرین کردن بی‌علاقه‌اند؛ آنان به تن‌پروری عادت کرده و هرگز خود را به زحمت نمی‌افکنند. ‏گویی آنان در صدد تمرین دادن روح خود با عبادات نبوده و گویی نمی‌خواهند روح خود را ‏قدرتمند سازند. اما کسانی که در پی تعالی و رشد معنوی خود هستند، در دنیا اهل تمرین‌اند؛ ‏همانان که خداوند آنان را ستوده و رستگار خوانده است. آنان تا روزی که ملک الموت جان ‏آنان را مانند پدری مهربان از بدن‌هاشان سِتانده و آنان را به عالَم دیگر منتقل سازد، همواره ‏در سخت‌کوشی و تمرین برای رسیدن به مقصودند.‏