وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُون

علامه مصباح یزدی:
عزيزان من! عبادت‌هاى عاشقانه را فراموش نكنيد. اگر هنوز عاشقانه عبادت كردن را ياد نگرفته ايم، ياد بگيريم. گاهى انسان نماز شب مى‌خواند تا روزى اش فراوان شود. چنين عبادتى خيلى نازل، و چنين همتى خيلى پست است ؛ گرچه در مقايسه با كسى كه نماز شب نمى خواند، خيلى خوب است.
گاهى انسان از ياد معشوقش، به خواب نمى رود. چگونه ممكن است آدمى كسى را دوست داشته باشد و به يادش نباشد. عبادتى ارزش والا مى‌يابد كه از روى عشق و محبّت پروردگار صورت پذيرد. امام على(عليه السلام) مى‌فرمايد:
مَا عَبدتُكَ خَوفاً مِن نَارِكَ وَ لاَ طَمَعاً فى جَنَّتِكَ وَ لكِن وَجَدتُكَ أَهلا لِلعِبادَةِ فَعَبَدتُكَ؛تو را از روى ترس از آتش و براى بهشت نمى پرستم؛ بلكه تو را مى‌پرستم؛ چون پرستيدنى هستى و فقط تو سزاوار پرستشى.
من تو را نپرستم، چه كنم؟! حضرت در جاى ديگر مى‌فرمايد:
و لكنّى أعبدهُ حبّاً له؛تو را بندگى مى‌كنم؛ چون دوست داشتنى هستى.
عبادت عاشقانه مى‌تواند انسان را خيلى سريع بالا ببرد.

«آفتاب ولایت،ص 112»