حاج ميرزا جوادآقاملکی تبریزی :
علاقه‏ و محبت‏ پروردگار به ‏بنده ‏اش در اين‏ حديث‏ قدسى نمايان است:
اگر آنها كه از من روى گردانند،بدانند كه من چگونه به آنها مشتاقم و به انتظار توبه و بازگشت آنان نشسته ‏ام، هر آينه از شوق، جان مى‏ دادند و بندهاى بدنشان از هم جدا مى‏ شد !
و به پيغمبرش عيسى بن مريم علیه السلام فرمود :
اى عيسى ! تا كى چشم به راه باشم و مردم به سوى من بازنگردند … ؟
عظمت اين سخنان وابهت اين كلمات، انسان را جفاكار و بى‏ شرم جلوه مى ‏دهد; چرا كه اگر حتى ذره ‏اى عقل و حيا در ما بود ، آن چنان بر خود خشمناك مى ‏شدیم كه بالاتر از آن تصور نشود .
راضى مى ‏شديم كه براى هميشه عذاب دردناك خداوند را تحمل كنيم و حتى اين عقوبت را از پروردگار خويش درخواست مى‏ كرديم; زيرا پس از انبوه معاملات لطيف الهى در محضر او از فرمانش سرپيچى كرديم … !
اگر در حساب روز قيامت هولى به جز شرم عرضه اعمال بر خداى متعال و رسوايى آدمى نبود، همانا سزاوار بود كه انسان از سركوه پايين نيامده، رو به آبادى نكند، تا مرز مرگ چيزى نخورد و نياشامد و لحظه‏ اى خواب نداشته باشد … !

رساله لقاء الله، «تازيانه سلوك‏»، ص ۱۴۲-۱۴۴