قلبي که قفل بي‌خردي و لجاجت بر آن خورده، نمي‌تواند در مضامين والاي قرآن تدبر کند؛ لذا با نگاه کردن به قرآن يا شنيدن صوت دل‌انگيز آن تدبر حاصل نمي‌شود، بلکه پس از قرائت و تلاوت کلام وحي، قلب و جان مؤمن است که به ميدان مي‌آيد و به فهم و درک قرآن مي‌پردازد. بنابراين لازمۀ تدبر در قرآن، فهم معانيِ ظاهري و باطنيِ اين کتاب مستطاب است؛ فهم و درکي که از جان آدمي برمي‌خيزد و دريچه‌هاي عقل و خرد را به روي معاني والاي کلام خداوند مي‌گشايد. از اين رو نخستين قدم در راه تدبر در قرآن، زدودن و گشودن قفل از جان و دل و روح است.

مشکاة، تفسیر قرآن کریم، جلد دهم، صفحهٔ ۴۵۶