مشکلات و گرفتاری های خود را برای دیگران بازگو نکنید!

مفضل بن قیس سخت در فشار فقر و بدهکاری و…واقع شده بود. به ناچار به محضر امام صادق(علیه السلام) رفت و لب به شکایت گشود و گرفتاریهای خود را تشریح کرد . امام صادق علیه السلام دستور داد کیسه ای اشرفی به او بدهند . مفضل گفت: مقصودم این نبود؛ بلکه فقط تقاضای دعا داشتم . امام فرمود: برایت دعا هم می کنم، اما هرگز مشکلات و بیچارگیهای خودرا برای مردم نگو؛ چون اولین اثرش این است که گمان می کنند تو در میدان زندگی به زمین خورده ای. پس در نظرها کوچک می شوی و شخصیت و احترامت از میان می رود.
طرح مشکلات نزد کسانی که هیچ‏گونه توانایی بر حل آن ندارند اثری جز ذلت و سرافکندگی انسان نخواهد داشت . گذشته از آن اساسا ابراز کردن گرفتاریها کاری مذموم است؛ زیرا این به معنای شکایت بردن از خداوند نزد بندگان اوست و این کار با مرام بندگی سازگاری ندارد و بسیار ناپسند شمرده شده است.
حکایت است کسی نزد صاحبدلی رفت و گفت: دیشب از درد دندان نخوابیدم و این مطلب را چند بار تکرار کرد . آن مرد صاحبدل گفت: چقدر تکرار می کنی؟ به خدا قسم سی سال است که یک چشم من کور شده است و به کسی نگفته ام و جز خدا هیچ کس آگاه نیست!
همچنین افراد با آشکار نمودن گرفتاری خود مخاطب را ناراحت می کنند زیرا اگر دوست باشد که با شنیدن مشکل شما ناراحت می شود و انسان دوست ندارد دوستش را ناراحت کند و اگر این موارد تکرار هم شود موجب ناراحتی مخاطب مکرر شده و کم کم رابطه اش با شما سرد خواهد شد… بهمین خاطر اسلام از بازگو کردن گرفتاری ها و غم و غصه ها پیش دیگران به شدت نهی کرده و دستور به مناجات و راز و نیاز با خداوند و حجت غایب او
برای کسب آرامش روحی و سبک شدن انسان داده است . چون خداوند شنونده ای هست که راز شما را هیچ گاه نزد کسی فاش نمیکند ، از مادر برای شما مهربان تر است ، هر چه او بخواهد میشود ، تمام عالم به امر و اراده اوست ، پس سراغ قدرت مطلق بروید برای دردودل، نه مخلوقات ضعیفی که بدون اذن او قدرت بر انجام هیچ کاری ندارند…