نمی‌توانم یا نمی‌خواهم

كاربرد “نمی توانم” درست نيست، كلمه درست، “نمی خواهم” است.
نه اينكه «نمی توانم» بلكه «نمی‌خواهم»
كه آن كار را انجام دهم.
«نمی‌خواهم» به معناى ارادہ نكردن است،
به معناى «من انتخابش نمی كنم» است.
وقتى كلماتمان را تغيير می‌دهيم، جملاتى
كه به خود می‌گوييم ( گفتار درونى مان )
نيز معناى متفاوتى پيدا می‌كند.
«من نمی‌خواهم وزن كم كنم، ببخشم،
يا من نمی‌خواهم پيانو بزنم.»
در واقع، تمام اين موارد گزينه‌هايى است
كه از نظر عملى امكان پذير و شدنى اند،
ولى ما «انتخاب» می‌كنيم كه انجامشان ندهيم.
اغلب ما به تغيير كلمات مايل نيستيم،
چون اين كار ما را با مسئوليت كارهايى
كه انجام نداده‌ايم روبرو می‌كند.
با توجه به آنچه گفته شد، اگر شما بگوييد «نمی‌توانم» آن را انجام دهم، به خود اجازہ داده‌ايد تا از مسئوليت شانه خالى كنيد!
وقتى كه ميگويى نمی‌توانم، به خودت فرصت میدهى تا تلاش نكنى.
با اين ديدگاہ، تو پيش از آن كه شروع
كنى، تسليم شدہ اى.
تو اجازہ ميدهى در تنگنايى بيافتى كه از انتخاب خودت ناشى شدہ است.
ياد بگير كه مسئوليت انتخاب‌هايت را
بپذيری.