همنشينى با فقرا

همان طور كه شما به زير ت دست خود ترحّم كردى، خداوند نصيب انسان مى كند؛ تلافى مى كند؛ نمى گذارد عقب بيفتى.
همسايه ات بود، ديدى داغدار است، فقير و بيچاره است، به ديدنش رفتى، همين كه وارد مى شوى او را بس است. ظرفش پر مى شود. ابتدا چيزى نبر!
من خودم فقيرم، هم فقير دنيايى و هم فقير آخرتى. خداوند فقير آفريده است. لطف كرده است كه با فقرا مى نشينم. آنها خوشحال مى شوند.
هر كس با فقراى راه خدا بنشيند اين همنشينى براى او عزّت مى آورد.
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:"فقر فخر من است".
لذا همه عاشقند، دور او بنشينند. اهل آسمان و زمين و اولياى الهى همه عاشق او هستند. اين امّت همه غرق اويند؛ سر سفره اش نشسته اند. از پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله چه بگويم؟ غير از صلوات علاجى ندارم.
بحارالانوار، ج ٦٩، ص ٣٠
منبع : طوباى محبت، مجالس حاج محمّد اسماعيل دولابى، كتاب يك مجلس دهم، صفحه١١٢-١١١