پنج دستور امام رضا(ع) براي سلوک عاشورایی

«روايتي از امام رضا(ع) هست که در روز اول محرم به ابن‌شَبيب فرمودند: روزه گرفته‌اي؟ امروز روزي است که زکريا روزه گرفت و خدا يحيي را به او عطا کرد. اگر مي‌خواهيد حاجت روا شويد، امروز را روزه بگيريد.

فرمودند: محرم ماهي است که اهل جاهليت حرمتش را نگه می‌داشتند، اما اين امت نه حرمت محرم را نگه داشتند، نه حرمت نبي اکرم(ص) را؛ ذريه‌اش سيدالشهدا(ع) را به شهادت رساندند، #زنانش را به اسارت بردند، کاروانش را غارت کردند. خداي متعال هرگز اينان را نيامرزد.

ابن‌شبيب! اگر مي خواهي بر کسي گريه کني، فقط بر امام حسين(ع) گريه کن، «فانه ذبح کما يذبح الکبش»، هیجده نفر از جواناني که شبيه نداشتند، در کنارش به شهادت رسيدند. آسمان‌ها و زمين‌ها بر شهادتش گريه کردند، چهار هزار ملک براي نصرت حضرت آمدند، ولي زماني رسيدند که کار تمام شده بود، آنها غبارآلود و اندوهگين ماندند تا در کنار حضرت حجت(عج) خون‌خواهي کنند و شعارشان « يالثارات الحسين» است. پدرم از جدم امام سجاد(ع) حکايت کردند که وقتي سيدالشهدا(ع) به شهادت رسيدند، آسمان خون گريه کرد.

در ادامه حضرت پنج دستور فرمودند که هميشگي است، اما موطنش محرم است:
فرمودند: فرزند شبيب! اگر بر سيد‌الشهدا(ع) گريه کردي تا اشکت بر گونه‌ات جاري شد، خدا هر گناهي که کردي ـ کم يا زياد، صغير يا کبير ـ را مي‌بخشد.
(اين روايات مثل آيات توبه است. آيات توبه در مؤمن غرور ايجاد نمي‌کند، بلکه به مؤمن بشارت مي‌دهد که مأيوس از رحمت خدا نشود. اين روايات هم مؤمن را جسور بر گناه نمي‌کند.)
بعد دستور دوم را فرمودند که اگر مي خواهي خدا را ملاقات کني در حالي که گناهي نداشته باشي، سيدالشهدا(ع) را از نزديک و شايد هم از دور زيارت کن. اين دو دستور، يعني انسان هر وقت احساس کرد سنگين شده و آلوده شده و نمي‌تواند عبادت کند، بايد خودش را با گريه يا زيارت، بدون تأخير به سيدالشهدا(ع) که سرچشمه طهارت است، برساند.
بعد فرمودند: اگر خوشحال مي‌شوي در غرفه‌هايي از بهشت ساکن شوي که در جوار نبي اکرم(ص) باشي، لعن قاتلين سيدالشهدا(ع) را ترک نکن.
در ادامه نيز دستور چهارم را که خيلي عجيب است، فرمودند: اگر مي‌خواهي از ثوابي مثل ثواب شهدا کربلا بهره‌مند شوي، هر وقت سيدالشهدا را ياد کردي، عرض حاجت به ايشان کن و بگو « #يا ليتني کنت معهم فأفوز فوزا عظيما»؛ اي کاش من هم در کربلا با شهداي تو بودم و به فوز خون دادن پيش روي تو مي‌رسيدم.
(اگر هميشه از امام(ع) چنين طلبي داشته باشي، به آن ثواب مي‌رسي. خداي متعال نيتش را به تو مي‌دهد، وفور نيت کارت را درست مي‌کند.)
در مورد پنجمين دستور نيز فرمودند: اگر دوست داري در بهشت در درجات ما باشي، غصه و شادي‌ات را از ما جدا نکن. آنجا که ما خوشحاليم، خوشحال باش و آنجا که ما غصه داريم غصه‌دار باش.
(البته واضح است که هيچ کس به مقام امام نمي‌رسد، مقصود اين است که اگر مي‌خواهيد بين ما و شما در بهشت حائل نباشد، اين‌گونه باش. ممکن است کسي در بهشت باشد ولي هفتصد سال يک بار هم سيدالشهدا(ع) را نبيند.
حضرت در انتهاي اين روايت فرمودند تلاش کن خودت را به ولايت ما برساني. اگر کسي سنگي را دوست داشته باشد، خداي متعال او را با آن سنگ محشور مي‌کند. محبت، خودش همراهي است. سعي کن به ولايت ما که سرچشمه‌اش محبت ما است برسي.»

استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۲‌محرم۹۲