حال که اموخته ایم«کل یوم عاشورا وکل ارض کربلا»همه جا کربلا وهمه جا عاشورا است ،اینک ما در کربلا وعاشورای خود چه می کنیم؟
ایا اگر در روز عاشورا ودر صحرای کربلاحاظر بودیم ،حسین «ع» را یاری می دادیم ،واو را تنها نمی گذاشتیم؟
ایا این سئوال لرزه بر اندام ما نمی اندازد ؟
وتصور تنها گذاشتن ویاری نکردن او ،خواب را از چشمانمان دور نمی کند؟
اگر ما در کربلا نبوده ایم تا افتخار هم رزم بودن در کنار او را داشته باشیم ،در کربلای عصر خود که زندگی می کنیم ،واگر در روز عاشورای تاریخی حضور نداشته ایم ،در عاشورا های زمان خود که قرار داریم! کافی است که حسین و حسین های زمان خود را بشناسیم ،عاشورا وکربلا به خودی خود پیدا می شوند ،اما اگر حق طلبان و ظلم ستیزان کما کان تنها مانده اند ،به این دلیل بوده است ،که ما حسین شناس نبوده ایم .