کوتاه‌نوشته‌ای از سیره و سبک زندگانی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

زمان را با ذکر شکار می‌کرد،
با ذکر نفس می‌کشید.
در خانه بیشتر ذکر «یا هادی» و «یا الله» را می‌گفت.
گاهی با چشمان بسته، ذکر «یا ستّار» بر لب داشت.
می‌خواست به جایی برود،
هنگامی که از منزل خارج میشد،
زمانی که برای دیدن کسی به اتاق بیرونی می‌رفت، ذکر «یا ستّار» را می‌گفت.
همیشه ذکر می‌گفت.
می‌رفت کتاب بردارد، در همین زمان کوتاه ذکر می‌گفت.
بعد از ذکرِ رکوع و سجود نمازش، «یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمٖینَ» را زمزمه می‌کرد.

(این بهشت، آن بهشت، ص٢۶؛ بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت)