یک حدیث و دو نکته

امام صادق -علیه السلام- فرمودند:

《چون جبرئیل ندای ظهور صاحب الأمر در دهد هیچ ایستاده نباشد اِلّا آن که بنشیند، و هیچ نشسته نباشد مگر آن که برخیزد، و هیچ خوابیده نباشد اِلّا آن که بیدار شود از هیبت صدای او؛

و در حالِ قیام قائم آل محمد هیچ مؤمنى نماند که آرزوی خدمت او داشته، و از برای تعجیل فرج آل محمد دعا کرده باشد اِلّا آن که کسی بر سر قبرش آید و او را نام ببرد و خبرش دهد و بگوید:

“ای فلان، صاحب شما ظهور نمود اگر خواهی برخیز و به او ملحق شو و اگر خواهی بخواب تا روز موعود.”
و بسیاری سر از خاک بردارند و به دنیا برگردند و زنان و فرزندان به هم رسانند》

حدیقة الشيعة، صفحه۷۵۱
انتشارات دلشاد، چاپ چهارم، ۱۳۸۹

1⃣ منظور از ندای جبرئیل همان 《صدای آسمانی》 است که یکی از پنج علامت حتمی بوده و در سال ظهور اتفاق خواهد افتاد، و تمام ساکنان زمین آن را به زبان خود خواهند شنید.

2⃣ دو عملْ یکی قلبی و دیگری زبانی در این روایت نورانی مطرح شده است که اگر کسی مقیّد به آن دو باشد، بعد از ظهور زنده شده و جزء یاران امام زمان -عجل الله فرجه- قرار خواهد گرفت و سال‌ها زندگی خواهد نمود:
۱- آرزو و نیّت خدمت به حضرت را داشته باشد؛
۲- برای فرج دعا کند.