ﺗﻠﺎﺯﻣﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪﻯ ﻧﻴﺴﺘ

ﻤﻌﻤﻮﻟﺎً ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻯ، ﺿﺪّ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺭﺿﺎﻣﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ، ﻳﻚ ﺗﺼﻮّﺭ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻴﭻ ﺗﻠﺎﺯﻣﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﺳﺨﺘﻰ، ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪﻯ، ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ.
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮّﺭ ﻛﺮﺩ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﻗﻄﻌﻰ ﺳﺨﺘﻰ ﻫﺎ، ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪﻯ ﻭ ﻧﺎﺭﺿﺎﻳﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ، ﻗﺎﺑﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ!
ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳﺨﺘﻰ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﺭﺍﺿﻰ ﻭ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ.
ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺨﺘﻰ‌ﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﻫﺎ، ﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺍﻯ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ. [1]
ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺗﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ. [2]
ﭘﺲ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺸﻜﻠﺎﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﻰ ﻫﺎ، ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ، ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺍﺱ!
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻧﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﺗﻔﻜّﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ.

[1]:ﺃﻋﻴﺎﻥ ﺍﻟﺸﻴﻌﺔ، ﺝ۱، ﺹ۵۹۳.
[2]:ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺍﻟﺄﺧﺒﺎﺭ، ﺹ ۲۸۸