خطر بیکاری و بطالت

برای این که انسان بتواند در امر مراقبه موفق شود، لازم است با فکر، اندیشه و اعمال خیر خود را مشغول کند.
باید به نفس جهت حلال داد تا از حرام منصرف شده و میل به آن نداشته باشد.
اگر دیدی نفست به حرامی میل پیدا کرده است سعی کن با فعل حلال معادل آن، نفست را اشباع و سیر کنی.
البته باید دقت کرد که در حلال هم نباید افراط کرد چرا که حلال هم برای انسان تکثر خاطر آورده و موجب می شود توحد و وحدت خاطر انسان به هم بریزد که این خود مانع راه است.
پرداختن بیش از حد به امور حلال، موجب مشغولیت های زائد برای انسان می شود و انسان نمی تواند به صورت کامل به تمامی امور مادی و معنوی خود رسیدگی کند.
پس باید نفس را مشغول کرد و در شبانه روز نباید به او فرصتی برای بطالت داد و او را بیکار رها نمود که فرموده اند:
«هِيَ نَفْسُكَ إِنْ‏ لَمْ‏ تَشْغَلْهَا شَغَلَتْكَ فَإِنْ لَمْ تَشْغَلْهَا بِالطَّاعَةِ شَغَلَتْكَ بِالْمَعْصِيَةِ فَاشْغَلْهَا بِالْمُجَاهَدَة»
(مجموعه ورام، ج‏2، ص 134)
این نفس توست اگر او را مشغول نکنی تو را مشغول می کند، اگر او را مشغول طاعت نکنی، تو را مشغول معصیت می کند، پس تلاش کن تا او را بوسیله مجاهدت در راه خدا مشغول کنی!
باید نفس را به کار و اندیشه خیر مشغول نمود تا به بیراهه نرود و الا تا بیکار شد به بیراهه می رود و انحرافات از بیکاری بوجود می آید.
باید خود را به حقیقت مشغول کرد؛ اگر این کار را نکنیم، نفس به باطل مشغول خواهد شد و انسانی که مشغول باطل شد سرکش می شود و همین سرکشی او را به بیراهه می کشاند.