آيت الله جوادي آملي مدظله العالي در نخستین جلسه درس اخلاق هفتگی خود در سال تحصیلی جدید حوزه های علمیه، با تسلیت ماه عزای سید و سالار شهیدان به شرح نامه 66 و 67 نهج‌البلاغه پرداختند و بیان داشتند:
نامه 66 نهج البلاغه، نامه‌ای است به عبدالله بن عباس، که وجود مبارك حضرت امیر (علیه السلام) در آن دستور رهبری حاجیان و زائران بیت الله الحرام و مراسمی كه در عرفات و منا هست را به وی گوشزد می‌كند.
در این نامه حضرت اشاره می کند به اینکه، گاهی انسان به چیزی می‌رسد كه نیاز به خوشحالی ندارد و برای آن بیتابی و شادمانی كردن وجهی ندارد، یك روزی‌ای است كه ذات اقدس الهی برای شما مقرّر كرده و حتماً می‌رسد.
چون ما یك حساب و كتابی نزد پروردگار داریم، بعضی از چیزها نصیب ماست و بعضی از چیزها نصیب ما نیست، آنچه نصیب ماست نباید ما را خوشحال کند و آنچه نصیب ما نیست و نباید به ما برسد نباید ما را نگران کند.
این نامه‌ها متّخذ از قرآن كریم است، در سوره مباركه حدید شما این مضمون را مطالعه می‌كنید و خود حضرت امیر (علیه السلام) هم این آیه را به عنوان سند زهد ذكر كرده و فرمود حقیقت زهد در این دو جمله قرآن كریم مطرح شده كه اگر چیزی به شما رسید خوشحال نشوید طوری كه از وظیفه‌تان جدا شوید و اگر چیزی از شما گرفته شد نگران نباشید بلکه اگر چیزی به انسان رسید، انسان باید شاكر باشد و اگر نرسید، باید صابر باشد.

27 مهرماه ٩٦