امام رضا (عليه السلام) فرمود كه ميان خدا و هيچ كس خويشاوندي و پيوندي نيست و دوستي خدا جز به طاعت از او حاصل نمي‌شود.
پيامبر (صلي الله عليه و آله سلم) به فرزندان عبدالمطلب فرمود: اعمال خود را نزد من آوريد؛ نه حَسَب‌ها و نَسَب‌ها را.
خداوند متعالي فرمود (فَاِذا نُفِخَ فِى الصّورِ فَلا اَنسابَ بَينَـهُم)[3]؛ زماني كه در صور دميده شود، در آن روز نَسَبي در كار نيست و از حال يكديگر نخواهند پرسيد؛ در آن روز هر كه اعمال نيك آنان سنگين باشد، رستگارند و آن‌ها كه كفه اعمال نيكشان سبك باشد، زيانكار و در جهنّم مخلّد خواهند بود.[1]
اميرمؤمنان (عليه السلام) در وصف اسلام فرمود: اسلام را به شكلي وصف كنم كه هيچ كس پيش از من چنان وصف نكرده و كسي پس از من چنان وصف نخواهد كرد:
اسلام تسليم است و تسليم تصديق و تصديق يقين و يقين ادا كردن و ادا كردن دنياعمل است:
لأنسبنّ الإسلام نسبة لم ينسبه أحد قبلى و لا ينسبه أحد بعدى: الإسلام هو التسليم والتسليم هو التصديق و التصديق هو اليقين و اليقين هو الأداء و الأداء هو العمل.[2]
ادب قضا در اسلام ، صفحه 341 ،حضرت آيت الله جوادی آملی مدظله العالی